Biografie

Marianne Snoek werd geboren op 15 mei 1952. Ze was 10 minuten jonger dan haar oudere tweelingzus en die tien minuten maakte een groot verschil. Ze werd het sandwich kind; de middelste van vijf kinderen. Hierdoor ontwikkelde ze al heel jong een eigen visie. Ze hoorde immers ‘nergens’ bij; niet bij de ouderen en niet bij de jongeren. Het zijn vaak deze ‘sandwich’-kinderen die hun eigen weg gaan.En die eigen weg volgen, is wellicht de rode draad door het leven van Marianne.

 Op school kon ze redelijk mee komen, maar als dromerig kind ging ook heel veel aan haar voorbij. Ze leerde zoveel als ze moest om niet achter te blijven, maar daar hield het ook op. School kon haar niet interesseren. Na da MAVO kwam de MMS. Ze haalde de examens met hakken over de sloot. Ze werd toegelaten voor de opleiding tot verpleegkundige aan het VU-ziekenhuis in Amsterdam, maar al snel werd duidelijk dat ze met haar eigenzinnige karakter niet goed in de strakke discipline van een ziekenhuis paste. Na ruim drie jaar verliet ze de opleiding. Ze haalde (dit keer met hoge cijfers) het staatsdiploma HBS-A door het volgen van schriftelijk onderwijs en ging in Utrecht pedagogiek studeren. Door ziekte moest ze voortijdig deze opleiding stoppen.

Er kwamen een paar jaren van stilstand. De ziekte dwong haar zich bezig te gaan houden met voeding en toen ze in aanraking kwam met de macrobiotiek was dat de weg naar genezing. Ze begon een eigen natuurvoedingswinkel in Zandvoort, waar ze haar man ontmoette met wie ze twee zonen kreeg. Om toch vorm te kunnen geven aan een creatieve drang die onlosmakelijk deel van haar uitmaakt, begon ze voor haar kinderen kleding te maken en te ontwerpen. Ze bewoonde in die tijd met haar man en kinderen in Nieuwe Weteringen het voormalige melkhuisje van  een boerderij. Hun buurman kreeg een nieuwe vriendin en zij bleek schilder te zijn. Er was dat verlangen om meer van haar te weten en op een dag liep ze de tuin van de buurman in en gluurde door het raam. Ze zag daar een groot schilderij op een ezel staan. Zonder dat ze zichzelf daar van bewust was, werd dit het moment waarin haar toekomst als schilder lag besloten.

Heel diep kwam daar het verlangen: ‘Dit wil ik ook!’ Bijna onbewust werd daar een cursus schilderen volgens antroposofische inzichten aan vastgeknoopt. Het naaien en soms zelf ontwerpen van kleding bleef haar voornaamste creatieve bezigheid. Na een scheiding en de zorg voor kinderen alleen, werd haar de mogelijkheid geboden om een modeopleiding te kunnen gaan volgen. Ze had er hard voor moeten knokken. En had het voor elkaar; alles werd vergoed. De hele opleiding van vier jaar, de reiskosten, de kinderopvang. Toen gebeurde er iets wat haar leven compleet en totaal zou veranderen. Om zich enigszins voor te bereiden op de modeopleiding, besloot ze te leren tekenen. Ze had nog nooit getekend en bedacht dat dit wellicht wel een handicap zou kunnen zijn bij de opleiding die ze ging volgen. In de bibliotheek vond ze het boek ‘Leer Tekenen” van Betty Edwards.

Het zou de koers van haar verdere leven bepalen. Ze begon te tekenen en merkte dat ze thuis kwam! ‘Hier hoor ik’, dat was het gevoel. En hoewel ze alles vergoed kreeg, koos ze voor waar ze voelde dat ze echt hoorde. Ze ging tekenen. Tegelijkertijd werkte ze als freelance journalist voor De Gelderlander. Toen ze op een gegeven moment moest kiezen of schrijven of beeldende kunst koos ze voor het laatste. Vanwege de directheid.

En , ergens was er die fluistering. Het boek van Betty Edwards had haar leren tekenen. Betty Edwards, ontdekte dat kunstenaars met een ander deel van hun hersenen waarnemen. Het succes van haar methode is, dat het mensen leert om bij het waarnemen hun rechterhersenhelft te gebruiken. Wie zo kijkt, kan tekenen. Intuïtief wist Marianne, dat de manier waarop ze zelf had leren tekenen, heel bijzonder was. Een stem in haarzelf zei: ‘Dit moeten andere mensen weten.’ Zo begon ze haar eigen lessen die uitmonden in het lesgeven aan honderden cursisten, jarenlange publicatie in het teken/schilder tijdschrift Palet en de oprichting van een eigen academie Sophia Academie voor Creatieve Ontwikkeling. Het werd een combi baan; zowel het eigen kunstenaarschap ontwikkelen als lesgeven. Beiden met even veel enthousiasme en passie gedaan.

Twee jaar geleden was ‘de pijp leeg’. Ze viel van de trap, brak haar enkelbeen en moest maanden heel rustig aan doen. Daarin kwam het besef dat het ‘eigen werk’ te weinig voeding had gekregen. Ze gooide het roer om. Begon bij Ruud Krijnen en Sam Drukker te studeren, en kreeg weer een eigen ontwikkeling. Waar Ruud Krijnen (Studio San Luca) haar de schildertechnieken van de oude meesters leerde, was het Sam Drukker en haar correspondentie met Ben Snijders, die een koersverandering bepaalde. Het ‘net over de grens gaan ‘ ( kleuren) van Sam Drukker, spreekt haar aan en geeft een meer uitgesproken kleurenpalet.

Voor meer informatie over mijn loopbaan, zie ook mijn volledig CV.