Art must transcend
Las ik op Twitter; het is waar.
Nu moet ik toch even wat vaart gaan maken met het portret van Willem Alexander. Anders gaat het mij vervelen en krijg ik er genoeg van.
Vandaag voor het eerst sinds dagen gewoon lekker zitten werken.
Het is grappig: het portret zelf lijkt aan te geven wanneer het wil ‘rusten.‘ Oftewel; wanneer ik voor deze sessie moet stoppen.
Ik weet ook ( uit ervaring) dat als ik hier niet naar luister ik een balans verlies/verknoei, die ik daarna nooit meer echt terug krijg.
Daarom; ik luister er naar. Ook al zegt mijn verstand: ‘Je kunt nog wel even verder.’
Ik ben ondergeschikt aan het scheppend proces; dat heeft uiteindelijk de leiding.
Ik kan alleen maar werken, oefenen, leren et cetera. Zodat op het moment suprême ik er klaar voor ben ( als het ware).
Op Netflix een mooie film aan het bekijken over de Engelse dichter Dylan Thomas: The Edge of Love.
Ik heb ook veel gedichten geschreven, maar de laatste jaren meer druk met het schilderen.
Als puber schreef ik al gedichten.
Als kind wilde ik schrijfster worden.