Vandaag voor het eerst na ruim een week weer eens uitgerust aan het portret werken. Ik ben er niet tevreden over zoals het nu is. ’s Avonds laat zat ik altijd bijna in het donker. Wat op zich wel interessant is, maar ook lastig. Nu is het licht. Kijken hoe het gaat.
Het is altijd een vervelend gevoel als iets niet ‘mooi‘ is/wordt. Dan wil ik er voor weglopen.
Afgelopen week verkondigde ik het nog in mijn lessen Leer Tekenen:’Pas als iets helemaal verloren is, stop je met een tekening/schilderij.’
Zo is het wel: uit de grootste chaos of ellende kunnen de mooiste dingen ( uiteindelijk) ontstaan. Of niet en dan is het verprutst. Wat ook relatief is; immer,s ieder werk is een stap naar een volgend werk.
Het blijft een leerproces.
Wat hoop biedt, is dat mijn blik ( met name het linker oog) er goed in zit. Wat niet zo makkelijk was, omdat die kant bijna helemaal in de schaduw zit.
Het papier is al een beetje ‘moe’; zien hoever ik kom.
Ondertussen denk ik na over ‘hoe verder?’
Er is een heleboel te doen en ik weet niet zeker of ik weer een jaar lang de druk van elke dag werken ( en ook de tijd die het kost) kan en wil opbrengen. Aan het restylen van mijn huis kom ik maar mondjesmaat toe. Ook wil ik heel graag verder leren wat betreft componeren van muziek.
En wellicht ook weer gaan schilderen op doek.
Hoe dan ook stop ik met Facebook; ik vindt de politieke implicaties van de zorgeloosheid waarmee ( zo is de afgelopen weken gebleken) met mijn gegevens wordt omgegaan niet te tolereren en ik wil daar niet verder aan bijdragen. Ik verhuis naar Instagram wat ook weer heel interessant. is.
Ik heb echt alles uit de kast gehaald om er nog iets van te maken: goauche ( wit) en zwarte ecoline en ondertussen de St. Matthew Passion (Cambridge).
Genoeg zo.
Is het omdat ik de ‘stal‘ ruik, dat ik een soort vermoeidheid bij mijzelf waarneem ( wat betreft het portret)? Begin ik te verlangen naar het schilderen van een simpel vaasje of een mooie bloem? Zou best weleens kunnen.
Wat ook meespeelt, is dat vijf dagen achtereen lesgeven ( hele dagen) heel intensief is en dat dan ook nog eigen werk maken eigenlijk een beetje too much is. Ha.
Waar ik geloof ik ook wel naar verlang, is weer eens ‘ongezien‘ te kunnen werken. Nu ligt alles meteen ‘op straat.‘
Leuk voor een periode, maar voor altijd….?
Gelukkig zijn de degenen die mij volgend altijd heel vriendelijk en ondersteunend in hun commentaar geweest. Zonder hen had ik het project vast en zeker niet kunnen doen.