Iemand reageerde op de tekening van Donald Trump: ‘Die wil je toch niet tekenen….’
Dat is het interessante aan deze serie van ‘mensen die ik niet zou willen tekenen’: dat als ik met tekenen begin de afkeer wegvalt. Hoe dan ook wordt het een interessant gezicht.
De rijkdom aan kleur, aan lijn en aan vorm zijn niet minder dan bij iemand ‘die ik wel wil tekenen.’
Het oordeel over de persoon valt weg en wat over lijkt te blijven is schoonheid.
Dat is misschien wel de kracht van kunst; als het persoonlijke oordeel wegvalt, is er alleen schoonheid.
Dacht te beginnen met een pentekening; ik vind dit past wel bij de persoon Donald Trump. De stevigheid, het inerte ervan. Daarna wellicht nog wat kleur of wassingen aan brengen.
Zoon belt. Gisteren was er een bij Reporter on line de derde uitzending over o.a. Monsanto die hij samen met een collega heeft gemaakt.
Het noopt tot luisteren en dan is het al bijna 22.00 voor ik begin.
Aandacht voor wat belangrijk is, gaat voor welke tekening dan ook.
De moeiljkheid met inkt is, dat als het er staat, staat her er.
Ik ga het gewoon doen.
Gegokt en verloren. De mond zat te laag ontdekte ik tijdens het werken. In plaats van de mond opnieuw te tekenen, koos ik om de veranderingen meteen in inkt aan te brengen.
En dan inkt die permanent is. Het ging verkeerd en ik kon het niet meer veranderen.
Laat de ogen dan vandaag alleen maar voor zich spreken.
Morgen nog een keer dit portret.