Het mooie van de foto die ik als uitgangspunt neem, is de blik.
Ja, hoe beschrijf je deze.
Er zit een soort van triestheid in. In het hele gezicht overigens.
Op andere foto’s is Martin Luther King meer een vechter. Iemand die opkomt tegen groot onrecht. Maar op deze foto zie je naar mijn idee de achterkant; hoe zijn geschiedenis als Afro Amerikaan zoveel pijn met zich meedraagt.
Dat vindt ik het mooie ervan.
De blik is weer schuin; dus goed opletten met de hoek waarin neus, mond en ogen lopen!
Misschien dat ik er een kleurenfoto bijneem om toch wat kleur erin te brengen.
Gisterenavond bij Tronie Baarn mijn leermeester Horst Janssen pogen na te volgen.
Ik ben er nog ( lang) niet, maar het is een eerste begin.
Ik heb het niet graag; de schuine stand. Ben niet zo goed in het inschatten van hoeken en dat moet bij dit portret voortdurend.
Nu ja, ik moet het ermee doen.
Zoals wel te verwachten; een struggle om de richting van de lijnen goed te krijgen.
Een mond is al lastig genoeg; de lijnen luisteren zo nauw.
Als ik het dan – zoals nu- drie keer over moet doen, omdat de richting niet juist is; daar wordt ik chagrijnig van.
Ik zie het gewoon niet. Ik heb het ook altijd met gordijnen maken; die hangen bij mij nooit gelijk.
Het is een dilemma; want als ik ga meten, dan klopt het ook niet. Ik kan blijkbaar dit niet goed ‘meten’ en als ik het op het zicht doe, wordt de mond altijd een rechte lijn.
Moet ergens een afwijking hebben, lijkt het.
Ik hou wel vol.
Als ik echt zit te worstelen zoals nu, dan irriteert de muziek mij ook. Ik weet, dat het niet aan de muziek ligt, maar ik denk het dan van wel. ‘Wat een irritante muziek!
Heb ik het eindelijk min of meer goed; dan zit de mond weer te laag. Wat een gedoe.
Op een gegeven moment – na twee uur tekenen – slaat ook de vermoeidheid toe.
Over doen? Voor de vierde keer? Ja. Er zit niets anders op
Gelukkig is er nu Bach Dat scheelt.
Op een gegeven moment zie ik het ook niet meer, maar ik ben te koppig om op te geven.
Dan roep ik maar de hulp van God in. ( Ons diepste weten, ons innerlijk kennen, of hoe je het ook noemen wilt; een bron waaruit altijd te putten is.)
De muziek is nu uit.
Soms is dat het enige wat nog helpt, blijkt maar weer.
Morgen verder en wat licht en donker en wellicht kleur aanbrengen.
Zoals vaker, pas als ik de tekening post zie ik dat de lijn van het gezicht veel schuiner loopt dan ik heb getekend. Daardoor wordt de mond kleiner en lijkt het allemaal beter te kloppen.
Mijn pianostudie schiet er vanavond bij in.
Je kunt niet altijd winnen.