Het is altijd een angstig moment om te beginnen. Een tekening laat zich niet dwingen. Ik kan iets in mijn hoofd hebben, maar een tekening leidt haar/ zijn eigen leven.
Het enige wat ik kan doen is werken. Elke dag weer. Zodat al mijn zintuigen, mijn vermogens op scherp staan.
En als het mij dan gegeven is om ‘iets moois’ te laten ontstaan, dan ben ik een soort van werktuig voor het scheppende.
Dat is de angst van het begin.
Weten dat je geen enkele controle hebt over het scheppingsproces.
Dat het je gegeven is of niet.
Een loslaten en overgave.
Ik zet radio 4 aan en hoor het Ombre Mai Fu van Hándel. Een van mijn lievelingsstukken. Wat een heerlijk begin.
In het donkere deel is het niet meteen makkelijk. Hoe pak ik dit aan met aquarel?
Wat doe ik eerst? Het oog? Het schaduwgebied.
Uitproberen dan maar.