Drukke dag vandaag en laat begonnen met tekenen. Ik merk hoe mijn hersenen vragen om ‘uitrekking.’Ik kijk te weinig beeldend. Dit wil zeggen alles in verband met elkaar zien.
Ik herken dit wel van mijzelf. Het is een gebrek aan beeldend waarnemen.
Ik richt me dan toch teveel op het detail dat ik aan het tekenen ben en heb dan niet het geheel in mijn vizier. Om goed te kunnen tekenen en zeker om goed te kunnen schilderen, is dit een noodzaak.
Dan voel ik hoe nu met dit project ( en de bedoeling ervan) mijn hersenen uit hun comfortzone worden getrokken.
Ook komt daar dan het bekende gevoel van ‘het toch niet kunnen’ of in ieder geval het onvoldoende kunnen.
Het gaat er dan om gewoon door te gaan en vast te houden aan de gekozen koers.
Ik vindt Antoine Bodar een heel interessante kop. Ik heb denk ik zijn gezicht te breed gemaakt; hij heeft een smallere uitstraling.
Dat komt, omdat de ogen wat te ver uit elkaar staan. Ik vond het ook moeilijk de juiste afstand te schatten.
Wel vindt ik dat er iets in het portret zit wat hem zo interessant maakt om te tekenen.
Het gay karakter; de mannelijkheid ( brede kin) en toch heel vrouwelijke trekken.