Vannacht droom ik, dat ik voor mijn beeldscherm zit en ik huil omdat ik het niet goed kan; het portret tekenen. Er komt een man naar me toe om mij te troosten. Hij zegt dat hij al iets op mijn computer heeft gedownload wat me zal helpen.
Elke keer weer merk ik hoe ik bij het tekenen ( en in het verlengde daarvan het schilderen) nog meer abstract moet kijken. In kleurvlakken in plaats van ‘wat’ ik aan het tekenen ben.
Alhoewel ik al jaren les hierin geef, merk ik nu bij dit dagelijks tekenen, dat ik zelf ook toch te beperkt kijk.
Misschien is dat wel mijn huilbui in mijn droom.
Dan een hele dag werken en is het toch niet helemaal wat ik verlang dat het is.
Ik kan ook moeilijk op het laatst ( ja, na een hele dag werken) de concentratie op blijven houden die nodig is.
Ik ga dan wat knoeien; wat misschien ook niet zo heel erg is, omdat er dan een losheid in komt die meestal iets aardigs toevoegt.