Ik ben een groot bewonderaar van Oprah Winfrey.
Dit is haar speech als ze de Cecil B. de Mille Award at the 2018 Golden Globes ontvangt.
Als ik haar het podium op zie lopen om haar speech te houden, krijg ik – net als veel anderen – tranen in mijn ogen.
Dan heb ik nog geen woord gehoord van wat ze gaat zeggen.
Waarom, vraag ik mij af, ontroert deze vrouw mij zo?
En het antwoord is, omdat het een voorbeeld van kracht en positiviteit is. Van rechtvaardigheid, empathie, betrokkenheid en goedheid.
Het komt misschien ook, omdat in de wereld waarin wij leven het zakelijke ( winst en eigen belang) een steeds grotere plaats lijkt in te nemen. Een verlangen naar macht en geld dat letterlijk over (vele) lijken gaat. Rücksichtslos.
Het is dan een vrouw als Oprah, die met zoveel persoonlijke kracht het goede in de wereld brengt, hoop , liefde, aandacht, zorg, ontwikkeling enzovoort, dat het mij ontroert.
Zoals echte schoonheid en goedheid mij altijd ontroert.
Het lijkt een soort van thuiskomen.
Er is veel te doen over haar speech; een deel van Amerika juicht: ‘Onze nieuwe president.’
Zelf vindt ik het iets too much.
Vanuit haar ervaringen van seksueel misbruik als kind heel begrijpelijk. Het slavernij verleden speelt ook een rol: zeker Afro ( Amerikaanse) vrouwen waren zonder mogelijkheid tot verweer dikwijls slachtoffer van seksueel geweld. Als geprivilegieerde blanke vrouw, is het moeilijk de last van deze geschiedenis te kunnen inschatten.
Tegelijkertijd is kiezen voor slachtofferschap naar mijn mening niet de beste optie. Ook heeft de geschiedenis laten zien dat in de loop van de tijd slachtoffers vaak weer daders worden.
Jongste zoon sprak zich gisteren erg lovend uit over de vooruitgang in mijn tekeningen. Als kinderen dat doen, zit het goed.
Het grappige is, hij meende dat Georgine Verbaan een goed onderwerp zou kunnen zijn. Ook gezien mijn gang naar Twitter. En laat ik haar nou net klaar hebben liggen om een portret van te maken.
Aan de slag.
Het is altijd even naar adem happen bij de start van een nieuw portret. Ik weet niet hoe het zal gaan; is er strijd en moeite en wanhoop of gaat het vanzelf?
Er zijn geen garanties voor gemak.
Dat is het waarschijnlijk.
Dit is het mooie van Twitter; de wereld wordt zo groot en toegankelijk. Dit artikel vond ik terwijl ik mij klaar maak voor het nieuwe portret en even over mijn Startpagina scrol.
Hoe to Free Your Creative Spirit According to Sister Corita Kent.
Omdat de ogen zo heel ‘eigen’ zijn , luisteren deze nauw.
Er zijn twee manieren van oordelen ( die ik toepas). De eerste is heel zakelijk: klopt de vorm, de richting.
In het verlengde daarvan en in wezen de meest belangrijkste factor om te beslissen of het ( voor dit moment) goed is, is: zie ik de persoon erin terug.
Dat is een vorm van herkennen: zie ik ( in dit geval) Georgina erin? Kan ik haar erin begroeten als het ware.
Als dat er is; is het goed.
Zit het er niet in, dan ga ik weer terug naar de vorm.Waar klopt deze niet? Et cetera.