Carmen wordt niet zo gewaardeerd, terwijl ikzelf het een gaaf portret vind.
De veelal koele kleuren passen nar mijn idee erg goed bij haar persoonlijkheid; de strakheid van een gefingeerde jeugd.
Zoals het altijd is; ik moet mijn eigen koers varen.
Jongste zoon is journalist. Vanavond zegt hij: ‘Mensen kijken er vaak niet doorheen en beoordelen een artikel waarvoor geen gedegen analyse/onderzoek is gemaakt, net zo makkelijk als goed dan een artikel waar veel tijd is besteed aan een juiste analyse en onderzoek.‘
Terwijl ik met de mond van Carmen bezig ben, denk ik aan zijn woorden.
Uren ben ik bezig aan de mond. Zoals het is; soms zit ‘het‘ er in één keer in en soms – zoals nu – niet.
Ik kan me er niet van afmaken; de mond met alle kleine nuances zeggen zoveel over het karakter van de persoon. Even een mondhoek ietsje anders en het echte van de mens die je portretteert is weg.
Ik kan er misselijk van worden; dat zoeken en hopen en bidden.
Wie er straks naar kijkt; ziet degenen de moeite die er voor is gedaan? Vaak niet, denk ik. Net zoals bij jongste zoon die hard werkt aan de kwaliteit van zijn artikelen.
Het is niet 100%, maar op een gegeven moment moet ik tevreden zijn. Er zit niet meer in en dan is het dat.
Alles is een proces; van het ene werk naar het andere. En alles is een voorbereiding op wat komt.