Ben op Netflix de film The Butler ( met Ophrah Winfrey) aan het kijken; een aanrader.
Op Twitter zag ik hoe de uitgeverij van Renate Dorrestein mijn tekening heeft geliked.
Juist was ik blij om in anonimiteit te kunnen werken; Dorrestein doet niets aan social media.
Ik ben hier niet zo goed in; als ik weet dat ‘er naar mij gekeken wordt,’ valt het mij moeilijker spontaan te werken.
Misschien lukt het, misschien lukt het niet. Om los te laten ( het resultaat – in de hoop dat ‘mensen’ het goed vinden) terwijl ik werk.
Ik ga ervoor.
Ik kan het wel; ergens in mijzelf is dat autonome stukje wat zich niets aantrekt van wat anderen vinden.
Dat zoeken en daar vanuit werken, is nu de uitdaging.
Ondertussen luister ik heerlijk naar de Concertzender
Als extra nog wat mooi/leuk werk van Twitter:
Osa Pavlova
Christie Webb: The rabbit and the Protea
Ik móet luisteren naar mijn innerlijke stem; er is altijd dat moment van ‘nu is het genoeg.’ Ook al denkt mijn verstandige ik; oh, ik kan heus nog wel even verder werken. Wat is het? Intuïtie? Ik denk het: een intuïtief weten, dat het werk nu even moet rusten. Er zijn zijn geen regels voor.