Het grijze van de onder-schildering bevalt me niet.
Dat is dan de conclusie.
Vandaag lesgegeven aan de Irma Hulscher Academie in Almere en dan is het al snel weer eind van de middag voordat ik kan beginnen.
Ik kan het nu al loslaten; het Twitter-verhaal. Ik doe gewoon wat ik moet ( lees:wil) doen en that is it.
Leontine Hoogewege, een oud-leerling van mij en een heel talentvolle illustratrice wees mij op deze uitzending van Kunstuur.
Ik heb er een groot deel van bekeken en het gaf mij opnieuw inzicht in de richting die Kunst ( lees; moderne kunst) op gaat.
Mijn ‘hart breekt’ als deze kunstenaar vergeleken wordt met Rembrandt. ( En iedereen dit gelooft)
Er komt een moment, dat de tijd komt waarin ik een poging ga doen mijn visie op kunst uit de doeken te doen.
Daar is ook moed voor nodig, omdat het afwijkt van de gangbare mening. Wordt daarom spannend.
Kunst gaat, denk ik om overgave. Aan wat? Ja, dat vraagt nog om een antwoord.
Er is het thema van ‘werken en bidden.’
Het werken is het ‘werken”; je het metier eigen maken, oefenen, oefenen, leren, leren, doorzetten. Kortom: werk.
Dat ligt in mijn hand. Ik ben degene die werkt.
Dan komt het bidden.
Als ik bezig ben met een portret gebruik ik mijn kennis en kunde tijdens het werken. Maar er is nog een ander element – wat ik onder de noemer ‘bidden’ plaats -; vanuit het droge kennen en kunnen, schept zich niets.
Ik kan pogen het te beschrijven;
Je werkt, je doet wat je moet doen, je past je kennis toe en de vaardigheden die je hebt geleerd. In mijn ervaring is er altijd een moment waarop het werk zonder leven is, zonder dynamiek, zonder schoonheid. Dan komt het moment van overgave.
Ik moet denken aan de parabel van de jonge vrouwen die de komst van Jezus opwachten.
Zij die bleven staan, zij die het geduld hadden en de kracht om te wachten, zij zagen de Heiland.
Begrijp me goed; ik ben geen christen in de gebruikelijke zin van het woord.
In naam van God en christendom zijn verschrikkelijke misdaden begaan en nog steeds.
Ik bedoel het meer als spiritueel beeld.
Je moet kunnen wachten – zonder dat je weet of waar je op wacht ooit zal komen.
Deze volharding of overgave is het element waarin kunst zich schept.
Dit is volgens mij ook het echte werk van iedere kunstenaar; dit moment van overgave in zichzelf te vinden.
De facto betekent dit dat al het ‘willen‘ zich oplost.
Dat is de aftocht van het ego; wat een hele klus is om op dat punt te komen.